De vicieuze cirkel van haat
Deze zoveelste Gaza-oorlog laat andermaal zien dat de regering van Israël en kennelijk het merendeel van de Israëlische bevolking tevreden is met de status quo van de afgelopen jaren, dan wel ervan overtuigd is dat deze toestand het maximaal haalbare is.
De laatste Gaza-oorlog heeft het leven gekost aan 1.838 Palestijnen, het merendeel burgerslachtoffers. Circa 9 duizend raakten gewond. Daarnaast werden er 10 duizend huizen vernietigd en dreigt er na de vernietigde infrastructuur een humanitaire ramp.
Maar als we compleet afzien van de verschrikkingen die de Palestijnen wordt aangedaan, en ons helemaal op Israël richten, dan moeten we constateren dat die status quo met zich meebrengt dat jaarlijks gemiddeld tientallen Israëlische militairen en burgers het leven laten of gewond raken, de politieke agenda gedomineerd wordt door zaken die normaal gesproken niet dienstbaar zijn aan het landsbelang, de tijd die wordt ‘verspild’ aan beveiliging gewoonweg bizar is, de angst voor raketten en terroristische aanslagen het dagelijkse leven vergiftigt, dat respectabele en gematigde politieke leiders vermoord worden door extremisten, dat de Israëlische economie ernstig gebukt gaat onder zware extra uitgaven, dat Israëlische burgers zich in het buitenland buitengewoon onveilig voelen, dat de Israëlische samenleving onderling ernstig en onnodig gepolariseerd wordt, en zo voorts.
De status quo maakt bovendien – en misschien is dit wel het meest veelbetekende, want de implicaties zijn niet te overzien – een politiek nodig die tenslotte, of men dat nu terecht vindt of niet, een voedingsbodem vormt voor islamextremisme over de hele wereld, die het imago van alle joden over de hele wereld aantast, alsook het geweten en de reputatie van alle Amerikanen en andere volken die als bondgenoten worden gezien.
Israël heeft de afgelopen decennia ervaren (en behoort dus te weten) dat deze politiek nooit een einde kan maken aan de huidige vicieuze cirkel van haat en geweld. Wie raketten laat neerkomen op een VN-school waar burgers zich schuilhouden, vermoordt niet alleen onschuldige mensen, maar ook onschuldige karakters. Tientallen vrienden en familieleden van slachtoffers zullen genoeg haat en energie voelen om zich de rest van hun leven te wreken en voor de ‘goede zaak’ te vechten. Zoiets had koste wat het kost voorkomen moeten worden. Niet alleen op grond van ethische, maar ook om politieke redenen. De gps-coördinaten zijn volgens de VN ‘meermaals’ doorgegeven aan het Israëlische leger. Deze kan extra verificateurs aanstellen, bij twijfel het militair voordeel van een snelle reactie laten schieten, of andere maatregelen treffen waardoor wordt voorkomen dat onschuldige burgers, vaak vrouwen en kinderen, het slachtoffer worden. Met veiligheidsmaatstaven vergelijkbaar met die uit de vliegtuigbranche kan het natuurlijk nog steeds een enkele keer misgaan, maar in deze oorlog leek het wel alsof Israël de bewoners van de Gaza-strook collectief wilde straffen.
Als het waar is wat de Israëlische ambassadeur zegt over Hamas, dat het in Gaza zijn eigen bevolking gijzelt, dat het alleen de dienst uitmaakt omdat de beweging een stille terreur uitoefent, dan moet men zich in gemoede afvragen waarom Israël zijn politiek dan niet over een andere boeg gooit.
Probeer de bevolking te bevrijden van het juk van Hamas door alle energie te richten enkel en alleen op de echte terroristen die het kwaad veroorzaken. Probeer de rest als medestander te zien en te winnen. Zou dat nu zo moeilijk zijn?
© Paul ter Heyne, Valencia augstus 2014 – ca 550 woorden
[Top]