Controle binnengrenzen is pure restauratie
Kasper C. Jansen, bekend van De Snijtafel, kwam begin september 2024 met een door hemzelf bedachte term waarheidsverwaarlozing. In een hang naar neutraliteit hebben journalisten het teveel over de vorm en doen zij er te weinig aan om flagrante onwaarheden tegen te spreken. Dat leidt ertoe dat de leugen vaak zonder commentaar herhaald wordt, waardoor deze zich langzaam gaat vastzetten als waarheid of op zijn minst als een alternatief feit.
Ik moest daaraan terugdenken toen ik de commentaren zag op het Duitse voornemen om paspoortcontroles in te voeren aan alle landsgrenzen. Die controles zullen in eerste instantie zes maanden in beslag nemen, maar men kan er gevoeglijk van uitgaan dat dit, eenmaal ingevoerd, veel langer zal gaan duren.
Drie Duitse regeringspartijen, SPD, De Groenen en de FDP, staan aan de vooravond van nieuwe verkiezingen en zijn door onder andere de gebeurtenissen in Mannheim en Solingen, waar asielzoekers betroken waren bij dodelijk steekincidenten, alsmede de daarop volgend uitslag van de deelstaatverkiezingen in het Oosten van het land, in een blinde paniek geraakt. Zodanig dat de progressieve regering nu ineens maatregelen neemt die een paar jaar terug nauwelijks voorstelbaar waren, zoals deze langdurige sluiting van de landsgrenzen. En deze gloomy trend past in een breder plaatje. Want ook in algemene zin schijnt het land compleet de weg kwijtgeraakt. Iets dat niet alleen in de onvolprezen VRT docureeks ‘Jan Leyers bij de Duitsers’ tot uiting komt, maar ook iedereen kan zien die lange tijd regelmatig in Duitsland doorbrengt, zoals ondergetekende, of nog beter, er woont.
En de commentaren hier in Nederland? ‘Begrijpelijk’; ‘Moeten wij ook doen’; ‘Er moet toch iets gebeuren’; ‘De interne veiligheid is in het geding’.
Maar hoezo? De waarheid is natuurlijk dat het beschermen van de buitengrenzen van de EU veel efficiënter en goedkoper is. Niet alleen in de uitvoering levert het een groot economisch voordeel op, ook als resultaat. Mits een en ander uiteraard adequaat ten uitvoer wordt gebracht. En dat is hier het werkelijke probleem. De EU-lidstaten zijn in eerste instantie zelf verantwoordelijk voor de bewaking van buitengrenzen, maar nemen deze verantwoording te weinig serieus om politieke en vooral financiële redenen. De instantie die hun daarbij moet helpen, het Europees Grenswachtagentschap (Frontex), krijgt daarnaast te weinig middelen en heeft te weinig mankracht. Als de buitengrenzen goed bewaakt zouden worden, waren grenscontroles aan de binnengrenzen niet nodig. Een grote federale staat als de voormalige Sovjet-Unie, de control freak bij uitstek zou ik bijna zeggen, had ook geen controles aan de binnengrenzen. De ingreep van Duitsland is dus reactionair en schadelijk voor de vooruitgang.
Vroeger gingen mijn ouders op vakantie naar vaak hetzelfde Duitse hotel, net over de grens. De afstand was nog geen 60 kilometer, maar we deden er dik twee uur over. De oorzaak was – afgezien van het destijds veel slechtere wegennet – de lange wachtrij aan de grens. Van serieus toerisme, laat staan dagjesmensen, en van forensen en internationaal vrachtverkeer was nauwelijks sprake. In de jaren 1990 veranderde dat aanzienlijk. De enorme groei die toen ontstond, werd gedreven door de economische integratie binnen de Europese Unie; door de verdragen van Shengen, waarbij Europese landen overeen kwamen de personencontrole aan hun gemeenschappelijke grenzen af te schaffen; en de uitbreiding van de EU naar het oosten. Dit alles leidde tot een enorme toename van handelsactiviteiten en logistieke bewegingen, maar ook tot meer wederzijds begrip en economische verstrengeling. Want laten we nooit vergeten dat de EU met name is opgericht vanwege vrede en stabiliteit: Na de verwoestende Tweede Wereldoorlog wilden Europese landen samenwerken om toekomstige conflicten te voorkomen en vrede te waarborgen.
Dat nu uitgerekend Duitsland als een van de oprichters en voornaamste landen van het Europees project de zaken aan het terugdraaien is, is navrant en laat zien dat Europa bezig is met een restauratie, een duistere tendens die overigens al lange tijd voelbaar was.
© Paul ter Heyne, Bussum, 11-09-2024
Aantal woorden: 650
[Top]